Ben sakat bir insanım!
Duygu sömürüsü yapmıyorum.
Gerçek bu:Ben sakat bir insanım!
Tekerlekli sandalyeye mahkum,
sakat bir insanım!
Koşmayı kaybeden, arabası kırılan,
tekerleği patlayan, yere düşen,
canı acıyan yalnız bir sakat adamım.
Dünya mı benim umurumda değil,
yoksa ben mi dünyanın umurunda değilim
bilmiyorum ama ben sakat birinin tekiyim!
Kalbim kırık, dostum yok,
yanımda kimseler yok,
ailem yok, sığınmak nereye sığınmak bilmiyorum!
İyi değilim, ruhum karanlık,
geceler az geliyor,
kaçamıyorum kendimden,
ağlayamıyorum,
gözlerim, gözlerim acıyor,
yüzüm ayazlar misali,
bir sakatın yalnızlık sendromu bu!
Kime ne anlatayım ki?
Kime sığınayım?
Kime dayanayım bilmem ki?
Kıyıya yanaşan akşam esintisi dokunur içime!
Ne nerededir bilmem, ama ben sakatlık ötesiyim!
Hakkımda yanlış düşünmeyin!
Size karşı daha ne kadar yalanı oynayabilirdim ki?
Yok işte! Olmuyor!
İçimden gelmiyor oynamak!
Ben sakattan düştüm kendime!
Bu yazdıklarım da sakat düşünceler zaten!
Sakattan koptum, kırılmadım ama buhar gibi dağıldım!
Hangi sakat işe girsem daha güzel sakat oluyorum.
Sakatlık işte, saçma sapan bir kırılganlık.
İsterseniz inanmayın ama ben sakat bir insanım!
Gerisi vız gelir!
Sakattan geldik, sakata gidiyoruz!
Kalbim boş, gözlerim dolu!
Boğazıma kadar melankoliğim.
Gel de anla işte!
Anla, neresinden anlarsan!
Neresinden biterse!
Anla işte!
Allah’ına kadar sakatım!
Sakatım!
Bak ayağım acıyor!
Boşuna yüklenmişim kalbime!
Boşuna yaşayamamışım hayatı, boşuna!
Hadi sakatlıktan geçtim,
sen niye terk ediyorsun lan..?

Şiir-B.Biricik