Hoşlanıyorum her sabah uyandığımda
oldum olası bu hüzünlü halimden
ıssız tepelere çorak topraklara benzetirim
kendimi yaşamın içinde: gözlerimde
mevsim renklerine boyanır ve hasret
yakar; uzaklarda bir bahçe çiti, ilişir gözlerime
bulutlar bir okyonus, dağlar üç boyutlu
semenderi bir çerçevede bulur kendini:
bir elimde bulut bir elimde deniz
sağım solum önüm arkam sobe!

keyif alırım düşlerimde kaybolurum
dalıp giderim bir köşede umutlanırım
bazen düşlerimin ötesinde berisinde
ufkun görüntüsü yok olur gözlerimde
hoşlanıyorum.
her sabah bu batan gemide olmaktan

mevsimler geçtikçe gözlerimden
ihtiyarladıkça koca çınar, ve bu metruk şehir
çoğalıyor anılar, kırıştıkça anlam kazanıyor
ellerim yüzüm
artıkça anlam kazanıyor hayata dair
kaygılarım
ve her gün biraz daha büyüyor
dallarım:
bitmez tükenmez bir sesizlik içimde
insanötesi bir his şu gökyüzü yer
tadından yarılan bir meyve gibi sulu
vazgeçilmez bir şey yaradılınan
topraktan aldanıyor insanoğlu güzelliğine
ruhum dinleniyor
saksıda fesleğenlerin
gün boyu sabrını ölçerim sonsuz
sessizliğin
duymam hışırtı sesini ağaçlarda yaprakların
yanan ateşin savrulan külün
bahtiyarlığında tükeniyor ömrüm acıların

ve dahası yollar var gidilecek
uyandığımda düşlerimden
geçmiş oluyor zaman
hiç bir şeye hiç bir duyguyu aldırmadan
ve hala seni sevebilirim bir umuda sarılır gibi
baktığımda doğan güneşi
bu hayatın manzarasını öldürebilirim
belkide ölümleri öldürebilirim
öldürebildiğim kadar bakarken penceremden...
sen gitmiş oluyorsun!

Her hayat biraz yaşamaya değer...
ve her sabah ben biraz daha sen/im!!


Nurten Ak Aygen
15/10/2016