Gönül gözü ile gördüm âlemi
Çiçek yanıyordu dal ağlıyordu
Kalem alıp yazam dedim çilemi
Kelâm yanıyordu dil ağlıyordu

Gönül ülkesinde düş konağında
Şirin vadisinde Ferhat dağında
Mecnun sarhoş idi Leyli bağında
Yaprak yanıyordu gül ağlıyordu

Hayat gizlenirken bir tek nefeste
Can ceset denilen kaldı kafeste
Ney’de nağme oldu hicranlı beste
Perde yanıyordu tel ağlıyordu

Niyet ettim neden çıktı salmadı
Vakit geçti söze hacet kalmadı
Akan sular yatağını bulmadı
Irmak yanıyordu göl ağlıyordu

Sular gemileri, kaldırır iken
Yürümüş denize yelkeni çeken
Bir gülü kuşatmış bilmem kaç tiken
Yolcu yanıyordu yol ağlıyordu

Neden nefret etti neden hoşlandı
Gönül gençleştikçe beden yaşlandı
Kırıldı kınandı seven taşlandı
Yürek yanıyordu kul ağlıyordu

Sen de cananına canın verirsen
Ateş alan mum misali erirsen
Benim gibi faş eyleme görürsen
Takvim yanıyordu yıl ağlıyordu

Gözükara’m iplik iplik umutlar
Sabır taşı olsa o dahi çatlar
Bir sevda taşır ki kara bulutlar
Yağmur yanıyordu sel ağlıyordu

Seyr ü Sefer (Sh. 27)
Mehmet Gözükara