Nereden başlasam aciz sözüme
İnsan var insanın yürek narıdır
Şüpheyle bakarken kendi özüme
İnsanı anlatmak dilin zarıdır


Kimisi şah olur gönül köşkünde
Derde derman katar naçar, düşkünde
Özlenen ses olur dostun meşkinde
O’nun muhabbeti ömrün varıdır


Kiminin yaklaşma kapı önüne
Sığınma kendinden menkul ününe
Uğratma hesapsız, mutlu gününe
Böylesi hayırlı halden beridir


Aslı ayrandandır elbet yağ kokar
Bozulur lezzeti damağı yakar
Bal bozulmaz asla canlara bakar
Çünkü varlığında sebep arıdır


Kimi şahsiyetten uzağa düşer
Türlü kötülüğün peşinde koşar
Hamuru, mayası necesle pişer
O da insanlığın lanet türüdür


Kimi iz gösterir doğruya giden
Sevgi, saygı, hürmet, dostluğu güden
İncinse yine de eyvallah eden
İrfanı, vicdanı arı durudur


Kimi kötülükte elde kir gibi
Kimi, davranışta yiğit, er gibi
Kimi kapı dibi yatan şer gibi
Kimi her devranda gönül piridir



27.09.2016