Yapraklar dökülürdü, şimdi toprakta canlar
Eylülün ne suçu var, kabahat yüz verende
İhanet pusu kurdu, virane oldu hanlar
Eylülün ne suçu var, kabahat söz verende.


Çivisi çıktı yurdun, talan olmakta bağlar
Ateş düştüğü yerde nice yürekler dağlar
Millet günlük oynaşta, Ana, baba, yar ağlar
Eylülün ne suçu var, kabahat köz verende.


Bu kadar çürük müydü, memleketin temeli
Yüzyıllardır nifaktı, ecnebinin emeli
İçten dıştan birleşti, hainin kirli eli
Eylülün ne suçu var, kabahat gaz verende.


Ne güzeldi Yurdumda, yazlar, baharlar, kışlar
Evlerin saçağında, huzur bulurdu kuşlar
Doğduğu topraklarda, hain oldu bakışlar
Eylülün ne suçu var, kabahat göz verende.


Nutuklar atılmakta, ‘’Ölmesin hiç çocuklar’’
Sapı bizden baltalar, az değiller pek çoklar
Vatanını savunan, çocuğa döndü oklar
Eylülün ne suçu var, kabahat hız verende.


Kalleşlik insanlıkta, asla sığmaz bir dine
Yılan, çıyan zehriyle, geçip inerken ine
Kimisi mazlum diye, gönül verdi haine
Eylülün ne suçu var, kabahat iz verende.


İhtişamlı maziyi, destanlarda anarken
Nasıl yaşamalıyız, sinede köz yanarken
Vurulup sırtımızdan, için için kanarken
Eylülün ne suçu var, kabahat giz verende.


Ahmet MORAN