Bir zamanlar senden giderken,
Gözüm arkada kalırdı,
Hatırla...
Kapıya kadar gider,
Sonra geri gelirdim,
Ardından bir daha ve sonra,
Bir kez daha...
Dayanamazdın...
Git artık der,
Beni kendin geçirirdin.
Bu kez merdivende başlardı,
Gidememelerim.
Basamaklardan önce iner,
Ardından geri gelirdim.
Gözlerini seyreder,
Avuç içlerinden öperdim.
Bilirsin işte,
Bir türlü senden gidemezdim,
Kalmak isterdim ama,
Sana söyleyemezdim...

Bir zamanlar yanında iken,
Kalbim yerinden çıkardı,
Hatırla...
Öleceksin derdin,
Kalbin çok hızlı atıyor,
Öyle ki sesi,
Bir metreden bile duyuluyor...
Dayanamazdın...
Diz çökmüşken önünde,
Ellerimden tutup kaldırırdın,
Ateşime bakar,
İyi miyim diye yoklardın.
Ben hiç o an kadar iyi olmazdım,
Ama senden gizlerdim,
Şefkatin sürsün diye,
Hasta olmayı bile isterdim.
Bilirsin işte,
Bir tür çocuktum senin yanında,
Ölmeye dahi razıydım,
Merhametli kollarında...

Şimdi ise seni görmek dahi,
Ağır geliyor gönlüme,
Aşkım hiç eksilmemiş olsa da,
Kalbim bu ihaneti,
Yediremiyor kendine.
Başkalarının yanında olman bir yana da,
Başkalarının kalbinde olmanın bahanesi ne?
Bir yürekte kaç sevda barınır söylesene...
İşte bu sebepten kalbim,
Yüreğindeki kalabalığı gördükçe,
O yürekte olmadığı için,
İnan inan şükrediyor haline...

Celal BAHAR - (#Sevimsizadam)