ipler gerildi
niye bunu söyledim
derdim ne benim
neyi anlatmaya çalışıyor bilmiyorum
fısıltı yordamıyla yol alan kalbim

bir ağacın altında uyuyormuşum
biraz yukarıda ırmağın aya yaslı ışıltısını görüyorum
rüzgarın kardeşliğini ısıtan havaya alışmanın heyecanı
yarın bir kaç adım daha ilerlemeyi
ve gölgelere takılarak sevineceğimi düşünüyorum

oysa fenalaşan dünyanın ilmikleri imiş
kirli baş ağrısının kara bulutu
masumiyet kişisinin bölüneninden
bir çocukluk anısı yayılıyor yanaklarıma
ağlamak ne güzel şeymiş

şakalaşıyor ve şaşmıyor samimiyet
et ağaç toprak kardeş
saf iradenin doğa şarkısında bir ahenk
olmak istemeyecekmişim gibi bir daha

şaşkın varlığımın titrek serüveni sürüversin lakin
tok bir köpeğin rahatlığını verin
duyguya doymuş çiçeğin güneşini
sonra bitiversin hayat hikayem
atıverin sonsuzluğa leşimi.