Ne acılar mayaladım
gönlümün vurgun yemiş bahçesinde
En acı tınılar çalınır o bahçede
aklımın durmuşluğu vurur bedenime
hissedemem konuşamam

Dedim ya vurgun yemiş
çiçek açmaz kelebekler uçmaz o bahçede
Keşkeler sıra dağlar misali
dizili durur karşımda
silahlarla kuşanmıştır
geçer bitmişliğimin başına
sıkar teker teker kurşunlarını
ah bana başımın derdi neydi
nerden çıktı bu sevda

Yetmezmi
Ruhumu her gün tırmalayan yokluğun
vurur beni bir yanar dağın ağzına
ihanetin kaynar benliğimi saran lavlarla

Dönme
Ne olur bırak keşkeler vursun
silahlarıyla
artık dönüşü yok bu yolculuğumun
bıktım tutsaklığımın her gün
tırnaklarını törpülemekten
en derinine gömülsemde karanlıkların
ihanetin hep göz kırpacak karşımda

Git
Derinine inme artık affedilmenin
sen dön bak ta ardına
bir dizi ihanet sana hesap sormak için sırada

Bir arı kovanı gibi kaynar durur
yüreğimde aldatılmışlığım
devleşir gözümde en küçük hayalin
vurur beni gözlerin hançere

Kanı akmaz damarlarımın
akıllarına ihanetin gelince

Git
Ben böylede yeterim kendime
Bırak her eylülde mayalansın acılarım
gönlümün bahçesinde
dumanı tütsün kor ateşlerimin
sana ne
ben acılarımı zincirleyip
mayaladım bundan sonraki tüm eylüllere

Sabahat Çelik
18.09 2016. 23:35