Bir çocuk, kırdığında bir kalbi ya da kırıldığında
Birkaç dakika sürer kini, nefreti
Affediverir, galip gelir kalbindeki merhameti

Bir genç, çocukluk alışkanlıklarından mı nedir?
Değiştirebileceğini zanneder dünyadaki kötü meyilleri
Yetişkinlerin inadının, çocuk masumiyetinin;
Ne kadar ötesinde olduğunu,
Kestiremez…

Büyüklere göre hayalperesttir, idealisttir.
Büyüdükçe anlayacaktır o da…

Kimse biz kirlettik bu dünyayı demez…
Almaz üstüne dünyanın kirini,
Böyle gelmiş böyle gider derler
Ve iman etmeni beklerler buna

Genci de vazgeçirene kadar ideallerinden, ümitlerinden
Kabul etmezler yetişkinliğini
“Çocuk hâlâ” derler…
Ama büyüyecek zamanla,
Büyüyecek ve kırılacak umutları,
Mutluluğunu satışa çıkaracak,
Ve düşecek o da üç kuruşluk dünyanın peşine…

Yetişkin olacak sonra, o da öğrenecek affetmemeyi
Kırılmak yerine, kırıp dökmeyi,
“var olmak” için diyecek sonra
Bahaneler üretecek vicdanına önceleri…
Zamanla vicdanı da duyuramaz olacak sesini

Bir leşin başında bekleyen kargadan farkı kalmayacak sonraları,
Ölmeden önce topladığı azıkların
Ve yaşayamadığı ideallerin ıstırabı içinde kıvranarak
Can verecek…