Bu uçsuz karanlıklarda iki garip,
Bir ben, bir ’Ankara’
Neden nasıl karalar bağlamış bu şehir?
Niçin şiirlerde bile böylesi bahtsızdır..
Sen diyorum koca şehir!
Sanki kalbime saplanan bir garip hançer,
Acın hiç mi bitmez senin..
Söyle kinin kime?
Sokakların senden uzaklaşır olmuş.
Caddeler ise sanırsın hiç senin olmamış..
Her şey sende kalıp seni sende kaybetmiş..
Ne acı..
Esas değişen sen değilsin bilirim,
İçindeki bunca acıyla yaşamak..
Nasıldır, bilirim.
Bir vakitler seni terk ettiğimde başka güzeldin,
Vurgundum sana delicesine.
Şimdilerde bir adın kalmış geriye.
Değişmişsin içten içe, baştan başa.
Seni anlatan birkaç şey kalmış kala kala.
Sahi sen ne ara bu hale geldin Ankara?
Kimler getirdi seni bu hale?
Sokakların niçin böylesi ıssız şimdilerde?
Caddeler nasıl eski senden habersiz?
İsimler yabancılaşmış her yerde.
Caddeler ve sokaklar gibi
İnsanlar da değişmiş.
Oysa ne çok sevmiştim seni,
Sende bulduğum her şeyi.
Umudumdun bazen avunduğum,
İlk göz ağrımdın..
Senle biz olduk, sende bulduk çok şeyi.
Şimdilerde eskimiş her şey.
Ben gibi, sır gibi..
Değişmiş bir bir.
Bir adın kalmış dillere destan bir de üç beş şey seni anlatan.
Yine örtünü çektin, gizlendin..
Gizlen öyleyse mazisi kara.
Bu uçsuz karanlıklarda iki garip,
Bir sen, bir ben.. ’Ankara’

Mehmet DEMİR sk.
12.09.2016 Ankara