gözlerine bakınca
munzur içimden geçerdi
şavkıyan ay
parlayan yıldız
ve bir eylül esintisi
akşamı kanatır gibi
içimde yaprak dökerdi

ikimizde öyle yalnızdık ki
öyle yapayalnız
bir pencere kenarına oturup
kendi kendimizi asardık
bir intihar sessizliğinde

ceplerimde bir sürü yalnızlık biriktirdim
bir sürü acı
bir sürü özlem
ve bir sürü sen biriktirdim
hiçbiri bir ben etmedi

rastlantısız bir düş gördüm
içinde düşen bir yaprak
yaprağın sarısında sen
toprakla sevişir gibi
tenime sarılmış
aşkın kıyametini
tenimde kokluyordu

biliyorum seni sensiz yaşamak zor
ama bir hayat tanımak kadar
bir ömür yaşadım seni
sen yoktun
seni senin yokluğunda yaşadım

senin yokluğunu
gecenin zifiri karanlığında yaşadım
gün doğumunda
ikimizi de unuttum

şiir dediğin bir yaşamın mısralarına
bir ömür yüreğini vermekle olur
bende yüreğimi
bir ömür yokluğuna adadım

terin soğumadan
teninde doğdum
bir sabahın seher vaktinde
aşkın kıyametini
saçlarını koklayarak yaşadım
bu ömür az geldi bize
biz ömürsüz sevelim birbirimizi

ibrahim dalkılıç

11/08/2016
21:05 izmir