o yalan yağmurların ile hiç ar etmeden haince yağmaladın ya sen yüreğimi
hem de hiç utanıp da sıkılmadan gözümün içine de baka baka
pis ve namert bir nankörsün sen
sakın ha senin o yalanlarına inanıp da kandığı mı asla ki sanma
nefesim de her an o kırılası ensende hep dikili kalacak
hiçbir zaman isyanlarım da dinmeyecek
neye çare olur ki söndüre bilmek hicranları mı
tüm harcadığım varlığım ve emeklerim elbette ki
bir gün boğazında da çok kötü bir şekilde de düğümlenecek
daha bunlar ne ki
senin daha bu çok mu çok iyi zamanların
sende mutlaka ödeyeceksin bu işte ki karanlık hesabın

soluk bir yüzle beni naçar bıraktın ya sen sokağın ortasında
bil ki sende rezil ve rüsva edileceksin tümüyle el ve aleme
her gün bir dize ile ifşa edileceksin adın sanın ve ihanetlerinde
o ve ailesi de öğrenecek ne kadar hayırsız bir mal olduğunu
ailen de cabası
daha kaç mağduru çökertin kim bilir tuzaklarında
daha kaç mazlum ahlarıyla kaldı oyun bozanlığında
dinin de imanın da hep senin para
hiç güvenme sana arka çıkışta akıl veren o kancıklara

sanki de hiç görülüp de fark edilme diniz
o ortak arabanıza binip gülerek basıp da gittiğiniz
bu rezil işin kaç aylardır devam ettiği de çokta iyi biliniyor
o kıt aklın sıra çıkar için sen beni de alet ettin tüm yalanlarına
kendi özünü kamufle etmek için
aramızda kötü bir şey varmış gibi etrafa kasti yayarak adımı
veya tüm o edepsizliklerin sanırsın hiç mi hiç fark edilmiyor
öz çocuğunun sana o sözü neden ve niçin dediği de apaçık ortada

artık durmaz ki feryat eden yürekte ki intikamım
hep tetikleyip durur içime çöken bunca velvele beni
çünkü sen benim pak adımı da çok kötü karaladın
benden hissene hep korku düşecek o kahpe karanlığına
şu an her bir parçam oluk gibi de kanıyor
o tükenmez sabrım bile kinimi asla zapt ve rapta edemiyor

yaralı bir aslan gibi
hür iradem salınıp da dizginlerinden hınçla geliyor
hükmün kamçısı şu an ellerimde de sabırsızlanıyor
oysa gözümde o kadar da çok büyütmüştüm ki seni
hangi akla saftirik ti ki yüreğim
o sahte boynu büküklüğüne ben hiç mi hiç kıyamadım
hep inanmak istedim de sana ama asla bir türlü inanamadım
gayri sen ak pak-ı tükenmiş kapkara bir artık sın
hiç bir şeylerin de silinip de gitmez ki hep gözümün önünde

hangi pis işine kış dedim de ürküttüm feleğini
insanlık mı kötüydü ki sığdıramadın da gitti yüreğine
ilginden hazla ölüp ölüp de dirildim ben dediğini

şu yorgun dimağım hep insanlık adına oldu pisi pisine esir
oysa hep ömrümü zılgıtlayıp da durdu hainler
ati mi tümüyle elimden aldılar kancık dürzüler
kırılıp da düştü yanıma elim ve kolum
yarınlarım sa hep kapalı bir kutu gibi hiç görünmezler
ne vakit ki açılmış olsa bu hayattaki tümsek yolum
kimse bakmıyor ki gözün yaşına
bir istismarcı ihanet çemberini o anda da geçiriyor başına

meğer ki ben
nedense hep alçak ve kahpe bir yüreğe değer vermişim
demek ki bu yüzdenmiş benim mutsuzluğun içinde kayboluşum…



(09.09.2016) AZAP…