saraya tutulmuş yaşantının neyi var ki olsun güzel
karası dilden gelen yol ve yöntemin de hep özel
özde geçirilen bir cinnet gibi
elinin kirini sürmüşsün yüreğine kömür karasıdır dibi
ne vefa ne saygı duyar ele geçirdiğine de pisler
hiç değerde vermez ki bir zillet gibi
tanımıyor ki yapılanları duya bilsin minneti
hep de üstüne çekip de duruyor illeti

koptukça içimizde ki o çıldırtıcı isyanlar
bir bilip anlayan da kim
derin bir yaraya ne yapsın ki hekim
kopuk bir yürek duygusu ile her şeyimizi kökten bitirirler
ve bir kinayeli gurur dikilir karşımıza ve lakin
nefsin elinden verilenler de olur her işin gözdesi
pul bile etmez yıkık bir gönlün hediyesi

çıkara doğru koşular hiç bitmez ki
şükür silinince yürekten
vurdum duymaz yolculuk başlar bilinmezden
başı ve sonu hiç düşünülemez bile
ayılar dayı görünür gözüne menfaat la özü yoğrul anın
hep iç çekiyor doğrular yanlışın kaldıkça gölgesinde
eşrefi unutup eşeğe saatler ayarlanır da kime ne
yüreği içkili ortamlarda ki o rakının
vurup da dur sen dibine

bir şeyler söylemem lazım da susuyorum işte
tüm günahları yanımda patlamasın diye

hüsranı ruhuna çökmüş bir isyanın kaldım elinde
gel de bir parça kalmış istersen onu da yok et
diyecektim seslenemedim duymazdın ki
ölüp de dirildim de az ötende
görüp de sen hissedemedin bile
kabuk bağlatmak la meşguldün yaramıza
dağlıyordu o doymaz ellerin gözünle birlikte
kozdu
olmuyor işte demek
ateşti
ne var bunda demenin kahpeliği
çökertti içimi hazana
söyle ihanet etmiş olmadın mı Sezar’a
bak yine bir vuslat gömülüp de gitti işte mezara

sahibine teslim ettim seni de beni de günahkarım söz sana
hak ettiklerimizin bir bir kavuşacağız en elasına
kör değiliz sağır da değiliz
biz
ki
-fark edipte duymuş mudur ki……


(28.08.2016) AZAP…