16
Yorum
33
Beğeni
0,0
Puan
1032
Okunma
gök karadı diye hüzünleniyorum
parkta bir lâmba söndürülmedi
ağaçlar yağmursuz sebzeler kuru
suratım asık diye yokluğunda
yeri göğü tutuyor iniltim
unutuyorum seni çocuk
deniz kıyısına vuran bedenini
savaş karası yüzünü, birden büyüyen bakışını
donup kalmanı sevgisizlik karşısında
savaş ağababalarının silâhıyla
çoktan öldürüldüğünü
küçük mezarları görmüyor insanlık
çıkar hesapları içinde yok oluyor
ölü evi oluyor dünyanın bir bölümü
bir bölümü yiyor ölü etlerini
insansız gövdelerine tıkınıyorlar insanı
insanlığı özlüyorum sevgili
gittiğin yerde kal sen
gözlerim başka bakıyor şimdi
çocuk titremelerini hissediyorum
küçük omuzlardaki kocaman yükü
ölümü..
24. 08. 2016 / Nazik Gülünay