Rüzgar sessizce ruhuna dokunuyordu,
Bir incir yaprağının.
Bir kadın saçlarını salmış,
Özgürlüğü haykırırcasına,
Soğuk bir sokağın kaldırımlarını adımlıyordu.
Ve içimden sadece denizin dalga seslerini dinliyordum.
Ne çok sen,
Ne çok gözlerin,
Ne çok kokun,
Geçti içimden bir bilsen.

Sokaklarda yalnızlığın sessizliği var.
Akşamın karanlığına karışmış,
Sabahın ilk ışıklarını bekler gibi,
Bir o yana bir bu yana,
Bir sarhoş edasıyla,
Rüzgarın uğultusuna kaptırmış ruhunu,
Bir ceset kadar sessiz nefesini tutuyordu içimde.

Ve duvarlar,
Soğuk duvarlar,
İnsandan çok,
Sırtını yasladığın duvarlar.
Çok uzağa gitmiş olamazdın,
Bu yürek,
Ne zindanlar,
Ne mapuslar,
Ne idamlar yaşadı yokluğunda.
Hala içimde sesinin uğultusu,
İçimde adım adım bakışların,
Kör bir kuyunun içinde durur gibi,
Karşımda gözlerin.

Korkma yalnızlıktan ölmem.
Korkma karanlıkta kalmaktan,
Güneşi kaybetmem.
Tek istediğim,
Şuracıkta boylu boyunca uzanıp,
Kirpiklerinin dizilişine parmak uçlarımla dokunarak,
Gözlerinde bir damla yaşı silmek kadar güzel,
Seni Sevmek istiyorum.
çünkü seni beklerken hiç yorulmadım,
Ama seni özlerken çok nefessiz kaldım.

ibrahim dalkılıç

15/08/2016
21:45 izmir