zaman boşluğunda koca kara bir delik
gökyüzü d’üşüyor sarı sayfalarda
bir parça yaşamdı yaprak döken
zifiri bir karanlık yalnızlık
gece tahâmmüden adam öldürmekte
içine sızıyor her tükenmişlik kemlik
boşluğun tavşan uykusunda geceler
döner araba tekerleri misali çarkı felek
sevmek bir ömür boyu tek çabası
belki de sevilmektir insanoğlunun
tüm çabası aradığı yitirdiği mutluluk

ne yazik ki çalmaz kapısını
kendiliğinden hiç bir mutluluk
değildidir ki alınyazısı
kuşlar ve kanat ikili ayrılmaz
su ve toprak
ses ve yankı dağılır gökkûbbede kaybolur
zaman tüneline karışır
isimsiz ölçeksiz haykırış
yüreklerde bin hıçkırık

ezilip gidiyor bitmez çilesi hayatın
sen istesende istemesende tükeniyor her direniş

zamansız esen bir rüzğar
tünüyor baykuş seslerinde
hayır olsun düşleriniz
üç vakit kadar önce ihtiyar bir kadının serzenişinde
düşünüz hayır olsun der
gerisini siz düşünün
bizim akşam oldu der üç günlük ömrümüzde

ama değil vatan
vermem der vermem düşmana
sağ gözümden sol gözümü günâhımı bile
taşla sopayla kovarım alimallâh!
gözümü toprakta açtım ben der
gerisini siz düşünün düşmanın midesini
ahâ şu bastonla deşerim der
tam seksenüç yaşında anam
sıkı sıkıya bağlı hayata toprağa
amma valâkin bizim akşam oldu artık diyordu
siz düşünün bu yaşta ezerin yılanın başını daşla
pabuç bırakmam bakmam gözünün yaşına

kalan ömrünün bitmesinden değildi
belki de korkusu
arkamızdan bir kova su dökerken
sizi tekrar görebilecek miyim derken torunlarına sarılırken
son bakışımda da gel dedim anam gidelim
dedi ki ayrılmam ayrılmam evimden toprağımdan

sen çok yaşa anam ömrüm
ömür harmanından hasat biçilmez
sözlerin yüreğimi deldi göz göz
özümün pınarısın anam sen akarsuyum
kavuşma sevinci yaşanmaz ayrılmadan


demlendikçe dokunur her hatıra
akan temiz yaşlar göz pınarında
bu gün de bizim anam yarında
yeter ki senin kuru canın sağolsun!!

anadır vatan vatandır ana
en hakikâtli yardır toprak insana!!


Nurten Ak Aygen
14.08.2016