AĞLATTIN BENİ (121)

Ablam, annem ve çocuğum diyorsun.
Güzel paylaşımın ağlattı beni.
Biliyorum onu çok seviyorsun.
Ona olan sevgin ağlattı beni.

Bir hüzne uyandım pazar sabahı.
İçimden geçirdim ah ile vahı.
Güzel bir paylaşım yapmışsın sahi.
Sillesi feleğin ağlattı beni.

Diyorsun ki; gülen yüzüm, sevincim.
Hayata bakışım, yolum, güvencim.
Bana hep umuttun neşem kıvancım.
Bu güzel sözlerin ağlattı beni.

Sana veda etmek acı diyorsun.
İçimde oluşan sancı diyorsun.
Çok da büyük keder bacı diyorsun.
İçli duyguların ağlattı beni.

Haberi yaymışsın çoktan dünyaya.
Emanet etmişsin ana babaya.
Ve de çağırmışsın bizi duaya.
O gülen yüzlerin ağlattı beni.

Kalmasın diyorsun gözün arkanda.
Merak etmeyesin herkes farkında.
Birlik yürütürüz evi barkı da.
Sevgi dolu kalbin ağlattı beni.

Çocuklar eniştem bana emanet.
Yeter ki huzur bul ve sen rahat et.
Cennet vardır sana azıcık sabret.
Bu güzel dileğin ağlattı beni.

Uyusun diyorsun nurlar içinde.
Huzur ile uyu güzel biçimde.
Merak etmeyesin yürür geçimde.
Bu temennilerin ağlattı beni.

Tüm varlığı ile yaşar özümde.
Ben ’Gül Yüzlüm’ derdim her bir sözümde.
’Gülen Yüzüm’ derdin hep zor günümde.
Gönül zenginliğin ağlattı beni.

Zayi Ozan sözü vermişse dile.
Hiç kabul etmesen, almasan bile.
Teşekkür ediyor saz ve söz ile.
Sevecen yüreğin ağlattı beni.

İlhan ATEŞ (Zayi Ozan)
Ankara, 07/08/2016 Pazar
Yayın : 09/08/2016 Salı
www.edebiyatdefteri.com/siir/1039583/