doksandört yılının mayıs ayında
dünyaya kapattım görmez gözleri
yedi aylık çocuk açıldı dilim
her sözümde güldürürdüm yüzleri

dokuz aylık iken kalktım yürüdüm
sopadan bastonu yolda sürüdüm
büyüklerle gezdim erken büyüdüm
erken gitti çocukluğun izleri

ilk okula gittim ıstanbullarda
görmeyenler okulu varmış orda
sekiz yıl geçirdim ben o diyarda
dostluğu tanıdım gördüm özleri

şiir düştü daha sonra dilime
hakikate seslenir her kelime
babam Cumalidir annem selime
şiirimle selamlarım sizleri

gönül varsa odur özü görenim
ben gönül bağından güller derenim
iki müjdem Zeynebim Alperenim
unutmayın sevgi saygı değeri

derledim hayatı gündüz ve gece
ses kayıt cihazım bana gelince
gün gelipte bu dünyadan gidince
kime bırakırım derlemeleri

şiirlere şair olmak zor işmiş
şiir yüreklerde yanan ateşmiş
yandıkça yanmayı istemekte iş
feda etmek gerek bu aşkla seri

sevgi hakim kalbimdeki yasada
küfem dolu dertte vardır tasada
ümidim var kimse anlamasada
elbet biri anlayacak ziveri

ziver hacıoğlu