Kahverengi gözlerin neden dalgın ve üzgün?
Sarmalamış çehreni, derin gölgesi hüznün!
Dağılmış sarı teller, toplanmış özensizce,
Sinende ateş mi var, yanıp duran sessizce?

Nedir perişan halin, niçin eğdin başını,
Kimler zehir eyledi, ekmeğini aşını?
Gözlerine çiyleri, dertlerin mi düşürdü?
Görseydi bu halini, gülşen bile üşürdü!

Kendini mücrim sanıp, vicdanını dinleyen;
Kıvranan bedendeki, ruhun mudur inleyen?
Sessizliğe bürünmüş, yüreğin kırık mıdır?
Titrek omuzlarını, sarsan hıçkırık mıdır?

Geceler hafakanlı, yastığın taştan mıdır?
Beyaz örtüsündeki, lekeler yaştan mıdır?
Süzülmüş damla damla, yanağında iz olmuş,
Güneşi kıskandıran gül yüzünü soldurmuş.

Kâbusa mı dönüştü, hülyaların ansızın,
Derin pişmanlık mıdır, yüreğindeki sızın?
Kapanıp da içine, bunca sukutun neden?
Yoksa fail ben miyim, ben miyim asıl neden?