İkimizin de yüreğinde bir şeyler oluyordu.
Benim ki sevgi, onun ki nefret doluyordu...
Ve zavallı yüreğim bunu bilmiyordu.
Sanıyordu ki, o da kendini sevecek.
Sanıyordu ki, mutluluk yakında gelecek.
Yaşadığı tüm acılar geçecek.
Öyleyse dert çekmek ne ki diyordu.
Vuslata ereceği anı, iple çekiyordu.
Sessiz kalamazdım,
Onu bir başına bırakamazdım.
Tutup aldım sevdiğinden.
Çıkarıp attım onu içinden.
Şimdi bana kırgın,
Şimdi bana nefret dolu.
Çünkü yaralı,
Çünkü sevdalı.
Gün gelir beni anlar mı bilmem.
Ama gördükçe bu halini,
İçten içe yaş akar gözlerimden.
Lakin nasıl anlatabilirim ki ona gerçeği.
Nasıl derim ki kalsan yanacaktın.
Seveceğini sanarak aldanacaktın.
Nasıl derim ki sevgili bir vefasız.
Nasıl derim ki merhametten nasipsiz.
Gün gelir beni affeder mi bilmem.
Lakin dayanmaz da durursa,
Bu kez de ben beni affetmem.
Of sevgili of, beni bıraktın neyse de,
Keşke sen diye atan kalbime kıymasaydın.
Onu böyle çaresiz,
Böyle bir başına bırakmasaydın...

Celal BAHAR - (#Sevimsizadam)