sür üstüme kalleşçesine hep azabı
ey bu canın kara tahtası
akıt da gitsin kahrına bulanmış kezzabı
bu son çıkışımdır o hüsranlı etabı
bil ki gizli yalanlarına sarılıdır bu kulun hatası
devlerle savaşıyorum ama ki hep tek başıma
sağım solum sanki de sobe
kimse aldırmıyor ki benim göz yaşlarıma

her vakit köhne bir gıcırtıdır gönlüm
nefes boruma kaçtı ya o ihanetin
bir mukavva kutu gibi dağıldı ömrüm
ebrunun gizinde dağılıp da giderken muradım

sensizlik bir tuhaf varla yok arasında
yokluğun da eğreti kaldı ihanetinin gölgesinde
her şeyler bir hayal gibi sanki
yüzün görünmüyor kalbinin karanlığında

her anım sanki bir artı gibi
vefasıza bel bağlamaktansa sensizlik de kâr gibi
isyan şamatası da kayıp oldu hoş görünün boşluğunda

her şeyin bir zamanı ve ortamı vardır ama
hoşgörüde
eğer ki o bir vefasızlıksa veya ihanetse asla
bu yüzden
çıkarttı verdim üstümden seni hevesle
o sendin zaten bana denk olmayan yama

beynimi zonklatırcasına yalanlı dolanlı oyunların
orta oyununu da geçti kahpe hünerlerin
kalbim gözlerime küsüyor içinden
her anın da çıldırıyorum
Allah vekildir hırsımı da zor tutuyorum
emsali dahi görülmemiş bu kahpeliğin’den

affet beni Allah’ım
sanki ben bir kalleşin cendere sindeyim
tut ellerimi yüreğimi de
kurtar beni bu kuyruklu azaptan
göm beni sabrın esfel-i safiline
oysa ki ben
daha yeni çıkmamış mıydım onun kahredici ıstırabından…


(13.07.2016) AZAP…