Karanlığımın ince çizgisi sızlayan günahlarımdan akan kirli kanlar gibi
Sadece siyah, sadece nefret, sadece iyi olmayan her anlam gibi

Ağzımdan soluduğum bir hava değil sankim afet
Bu ne büyük yalnızlıkki ışığın aydınlatmaya korkutuğu zerafet

Akşamı beklerken sarı oğlan odama süzülür
Bilir ve tanır beni, ben gibi o da üzülür

Sözlerin anlamını yitirdiği bir boşlukta zirve ötesi bir yalnızlık
Karanlığın sarmaladığı o sıcacık kucak ve mevsimlerin söndüğü bu son durak

Ne büyük sevgili karanlık ve yalnızlık
Asla aldatmayan, asla bırakmayan ve hep vefakar

Titresede ellerim ve yüreğim sana sarılmaya devam edeceğim
Yırtılsada umutlarım birer birer elini asla bırakmayacağım
Tükensede nefesim gözlerim karanlığı ışığa değişmeyecek
Sen karanlık bense yalnızlık bu son iffetsiz mevsimde . . .