bütün geceyi üstüme örttüm
en karanlığında kaldım
üstümde yıldızlar yitik
bulutlar yitik
ve ben yitikken
gelmeni bekliyorum

tonlarca özlem biriktirdim
tonlarca ayak izlerine basarak
yürüdüm karanlık sokakları

seni bekliyorum, gözlerim buğusunda bir pencerenin
ve perdeleri henüz yeni çekilmiş bir kalbin
beynimde dudağımda acı bir siren sesi varken
gelmeni bekliyorum

kızıl bir karanfili koynumda kurutuyorum
üstümde dolanıyor yokluğun
bir dokunsan ellerime
bir dokunsan yüreğime
bir dokunsan tenime
teninde yaşatacağım kendimi

bilirim yasaktır karanfiller
bilirim yasaktır özlemek
ama bir dokunsan gözlerime
sesimle sarılıp sana
sesimle üstünü örteceğim acılarının

hiç çocukluğum olmadı benim
hiç uçutmalarım tellere takılmadı
ve kanadından vurulan bir kuş olmadım
ama hep çocukluğumdan vuruldum
hep çocukluğumla sevdim

en son sesini duydum
en son gözlerine baktım
ağladım biraz
biraz öldüm
ve biraz
biraz sevdim seni

şimdi yokluğunun karanlığında bir boşluktayım
ellerim bir boşlukta seni arıyor
gözlerim bir uçurum kenarı
ve sen geceler boyu koynumdasın
çırılçıplak bir özlemekten geçiyorum
bir uzak şehirde olduğunu biliyorum
ama bir istasyonda seni bekliyorum
sana özlemlerimle sarılmaya geliyorum
ama sen bu şehirde olduğunu bilmediğim
bütün sokaklardasın.
ve ben bütün sokakları karış karış yürüyorum
teninde bir rüzgara dokunur gibi.


ibrahim dalkılıç
10/07/2016
02:45 izmir