"Unutulmaz deme bana,unutulur " diyen Esmeray’ları dinleyerek büyüdük.O nedenle yeri geldi en derin yaralarımızı en büyük kahkahalarımızla örttük...

"Git ona git benden selam söyle" diyen Nilüfer’leri dinleyerek büyüdük.İşte o yüzden son pişmanlıkların fayda etmediğini, yüz kızartıcı bir duruma düşmemek için düzgün adımlar atmamız gerektiğini gördük...

"Arkası gelmez dertlerimin,bıktım illallah" diyen Erkin Koray’larla büyüdük.O nedenle kaderin bir gün bize de gülebileceği ihtimaline büründük...

"Kemancı başımın tacı" diyen Tanju Okan’la hüznün dibine daldık,
"Artık sevmeyeceğim,bütün kabahat senin" diyen Neşe Karaböcek’le sevgiliye isyan bayrağı açtık.
Nebahat Çehreyle "Büklüm büklüm" oldu boynumuz,
Esin Engin "Bana ellerini ver" ile huzur buldu ruhumuz.
Münir Nurettin Selçuk "Aziz İstanbul" derken daha bir sevdik İstanbul’u
ve Uğur Akdora "Neler oluyor hayatta" diye sorduğunda sorguladık eğriyi,doğruyu...
Seyyal Taner "Son verdim kalbimin işine" ve Gülden Karaböcek "Sevmez olaydım" dedi diye pes etmedik.
"Böyle bir kara sevda kara toprakta biter" diyen Selma Hünel gibi direndik.

Biz 70’lerin çocuğuyuz...

"Eşkiya dünyaya hükümdar olmaz" diye diye ekmek ve tüp kuyruklarında çocukluğumuzu yolcu ettik...
Can Çalışkan