16
Yorum
31
Beğeni
0,0
Puan
783
Okunma
ilk gözümü açtığım yerde gördüm seni
en parlak yıldızı gösterdin
sensin dedin
tüm gökyüzümü kaplar yansın
insan halkasında elin
elimi tutar
aynı yöne çevrilir bakışlarımız
birlikte karşı çıkarız
üstümüze örtülmeye çalışılan kara örtülere
bir yolda yürürüz; insanlık yolunda
ikimiz de katlanamayız
karartılmasına ışıkların
yalnız bırakılmasına
her bir insanın
en acı günlerimde rastladım sana
olduğum yeri gösterdin
nasıl onaracağımı ezik yaprağımı
yerden kaldırdın başımı
sende gördüm gözlerimi
güzelmişim
bütün insanlar kadar
ben de çoğalırmışım
birbirine sokulan yağmur bulutları
imrenirmiş bana
yani, ben
varmışım, yaşıyormuşum..
19. 06. 2016 / Nazik Gülünay
Şiirin sahibi
Cevap Yaz