ölüme dokunmak yineden,
ve her seferinde bir parça daha yüreğinden
bırakarak canın yanın da kabre büyümek....
ne acı şeymiş anne,
bu kadar zalim olmamalı hayat.
kendi sonuna değil de yitirdiklerine ağlamak,
göz yaşını gösterememek, zehir gibi yüreğine
ciğerine, en derinine akıtmak....
teselli sözlerini ok gibi bağrında hissetmek...
böyle olmamalı anne,
yaşamak anlamını yitirmemeli.
her kürek kara toprakla umutlarını da gömmek,
hayallerinin uçuşması küreğin ucunda,
döndüğünde eve köye,
her şeyde yitirdiklerini görmek,
umutlarını, heyecanlarını, gülüşlerini, yürüyüşlerini
iç içe fakat onlarsız olmak.....
böyle olmamalıydı annem,
ellerin arada bir de olsa saçlarımda olmalıydı.
ölüme dokunmak yineden,
ve her seferinde bir parça daha yüreğinden
bırakarak canın yanın da kabre büyümek....
ne acı şeymiş anne,
bu kadar zalim olmamalı hayat.....