VRRDIR BİR BİLDİĞİ
Ben bir naçar kulum nankör olamam.
Rabbe kulluğumdan geri kalamam.
Çok isterim,nefse zincir vuramam.
Vardır bir bildiği nefsi verenin.

Gönlüm açtım hiç kimseye yetmedi.
Her gelen bir pay aldı’da gene bitmedi.
Derdi ,sıkıntıyı her dem bir,bir ekledi.
Vardır bir bildiği derdi verenin.

Çalıştım didindim her zaman verdi.
Verdiği rızıklar çok şükür arttı.
Kim Rabbim dedi’de Rab gözetmedi,
Vardır bir bildiği rızkı verenin.

Meyve veren ağaç hep taşlanırmış.
İnsan doğup yaşar ve yaşlanırmış.
Kul Rabbin severse O hoşlanırmış.
Vardır bir bildiği aşkı verenin

Zamanı gelince açtırır güller.
Bir gün bile gece koymaz ömürler.
Azraili Rab’den alır emirler.
Vardır bir bildiği ölüm verenin

Çokca sabır ettim görmezden geldim.
Vefasız olmazlar canlarım derdim.
Kuruttular özüm, neşesiz kaldım.
Vardır bir bildiği canı verenin

Şükür çok şey verdi, ama çok şey’de aldı.
Beni deryasında dertlere saldı,
Anasız,Babasız, kardeşsiz koydu,
Vardır bir bildiği yalnız koyanın.

Hakka giden yollar çok çetin geçer,
İnanan güzeli doğruyu seçer,
Dünyada iyilik eden nankörlük biçer,
Vardır bir bildiği ahiret verenin.

Yalnız koydu beni hayat başladı,
Ölünce konulur kabir taşları.
Kul Erol’um ömrü boşa harcadı,
Vardır bir bildiği ömür verenin.
3.5.2016 Erol Köktaş