Beni yanlış ağlama.
Ben seni sensizken de seviyorum.
Saçlarını okşamadan,
Ellerini tutmadan,
Öylece uzaktan...

Kıblesini kaybetmiş bir adamın,
Karınca yuvalarını iz bilmesi gibi...
Sana varmak adına ümidim kalmadı.
Ölüm döşeğinde son nefesi vermek gibi…

Eylül geldi.
Yaş döktü gözlerim.
Bense yüzümü geceye astım.
Uykularım evvelden de yarım.
Yıkılan gecekondular gibi kalbim.
Bu kaçıncı yıkım canımdan can alışının?
Yüksek bir yerden düşer gibi,
Ürkek bir ceylan gibi uykudan uyanışlarım.

Beni yanlış ağlama.
Ne yolumu ne de kıblemi kaybettim.
Ben bir tek aşka olan güvenimi kaybettim.
Yolunu gözlediğin babanın toprak olması gibi...
Satırlarım doğru bildiklerimi doğradı.
Her ne kadar inkâr etsen de beni sevdiğini.
Bir gün gelecek beni ağlayacaksın.
O gün adına sana son sözüm.
Beni yanlış ağlama...