Şehirler tuzak, şehirler uzakken bana,
İnsanlar kurnaz, insanlar hain gelirken bana ...
Gelişigüzelim eşlik etti; içerime,
derinlere, derinden de derin cigerlere...
Hasbelkader tanıştık kendisiyle.
İyi de dost olduk açıkçası...
Ne bir menfaat çıkarması,
ne de bir yüze gelmeydi onun mizacı..
Kurudan kuruya bir dert ortağı, vesselam...
Lakin;
yakıştıramadılar bir türlü bizi , birbirimize..
Anlamlamlandıramadım...
Neydi çirkin olan?
o mu , yoksa ben mi?...
Alt tarafı bulanık görünüyorduk beraberken..
Dumanı üstünde tüten çay kadar olamadık mı yani?...
Yaraşamadık mı?...
İki kere ikinin beş olduğu vakitlerin gelmesi mi lazım illa?
her yanlış kendi içinde mutlak bir doğru degilmiydi ki...
Söylemler gereksiz, söylemler hurda...
Zevallar razı, zevaller memnun bende..
’Selam olsun dumanına’...
Ben biliyorum ya kafi; en çok kendisi yakıştı, gencecik kederlerime..!