Bugün aldığımız beyaz güller
ne kadar kaygısızdı fark ettin mi
üstüne birileri pembe serpiştirmiş
upuzun enli kelimeler ile birleşmiş
prangalara hapsedilmiş
beyaz güller Brüka!
hepsi can evinden kesilmiş
soluk bile almıyordu
neyse ki seviyorum beyaz gülleri
dikenlerinde büğümlenmiş




gürbüz kalçaların
oval ayakların
koruk burnun
bedenin yorgun
gel bu tarafa
daha bitmedi sorgun
gözlerinin esiri diğer güller
bacın hala arkada
ekşi bir gülümseme ile
ıslak bakışlarına maruz kalıyorum
sahi Brüka
kaç çiçeklik yaşıyorum
bu evimizin yaramaz çardağı
bu da utanmaz toprağı
sen ise bu toprağa
kaygısızlar prangası




sonrasında sesler duyuyorum
ama bu ses bir çocuk
yordu iyice beni
alkan lalelerinden
tutuşan esmer toprağa
iri başlı bir çocuk
başını yetim kalmış okşadım
ki
yokluğunda da anlasın
beyaz gül olmak zor
sor yetim kalanlara anlatsın
sen
çocuk
neden bu kadar sarısın ?




canım içre umut oluyor
sevinç buluyorum bu gözlerde
bu toprak can alıyor
beyaz güller can oluyor
serseri bir leke
hurma rakısı sunacak kadar
filizlenip parelendi
şu toprağın acemisiyim
sevinç bulduğum gözlerde utanıyorum
derken bir budak düşüyor rüzgarıyla
su ıslak ben üşüyorum.







’Gök çe’