I

İnsanlık bir daha gömüldü yerin altına
Hem de yüzlerce metre…
Ölüm karanlığı çöktü o gece
Acının rengi siyah… simsiyahtı
Her geçen zaman
Alıp götürdü umutları
Ve her evden bir ışık söndü
Bir daha yanmamak üzere
Bedenlerinde tutuşan alevler
Aydınlattı kömürü karanlıkta
Umutlar bir çığlık olup yayıldı
Gömüldü kömür karasına sessizce

II

Avuçlar kan ter içindeyken
yüreklerden döküldü salkım salkım acılar
Çıkarılırken yer altından ince bedenler
Çığlıklar bir ıslık oldu çatlayan dudaklarda
Göçüklerin altında kaldı çocukların düşleri
alevler sardı ufak bedenleri
Avuçlarında biriktirdiği acılarını
İçtiler gecenin sessizliğinde
Artık hiçbir kömür ısıtamazdı
Onların küçük yüreklerini
Çünkü ölen onun babasıydı
Umuduydu, ekmeğiydi, geleceğiydi

III

Vurulan her kazma
Özgür bir gelecek içindi
Namus, onur, ekmek içindi
Çocuğunun umuduna umut içindi
Ve ölüme bir adım yaklaşmak içindi

Artık söyledikleri umut türküleri
Acı bir çığlığa dönüşmüştü yer altında
Sehpada bekleyen idam mahkûmu gibi
Tekmelediler sandalyeyi zifiri karanlıkta
Bindiler rüzgârın kanatlarına
Yol aldılar sonsuzluğa
Geride acılı izler bırakarak
( Soma Anısına)
15.05.2014