göz boyamaktan başka bir şey değil ki gülüm aşkın
gök kuşağı renkleri gibi ayrık kalıveriyor hisler
çıkarı sırtlamak için kurduğun o meşk
sığınılacak bir dağa dayanmak içinmiş tepikler
mutlaka bir gülü koklamak için akçe mi gerekir
neden ki hep o gözlerin el ve ceplerimi izler

ilk adımının coşkusu hayvansal güdüleriyle geldi
kollarım da can çekişirken duygular
çırpınmak kadar doğal olan ne vardır
her hal ısınmaktan gına gelir ki yüreğine
hisleri bir köşeye çekilmiş buluyor insan kendi kendini
ve iki kişinin dilindeki yalan pelesenk oluveriyor sevgisine
yastıklar aralık dururken çekiliyor el ve ayaklar
gözlerimiz fal taşı gibi açıkta yeni görmüşçesine

senle bütün olu veriyorken bu mahalle
sen yoksan her şey bir kuru kalabalık
yalnızlık çöküyor içime kalmıyor varlık
hep vebaline giriveriyorsun sen yaşantımın
yüreğimde sen olurken dünya
sen yere göğe sığdırılamazken bellekte
yeknesaklık içinde yüzer sende ki duygular
kınalı gelin gibi Fırat da hep ağıt mı düşecek payıma
sabah ezanını son selamımmış gibi beklerim
ruhumda bir ölü hücreyle aşkın baş başa kalakalır
tutkumuz duruyor cehennemin esfel-i safilisinde
bir koşuşturma başladı ters geri birliktelikte
yokuşu çıkana kadarmış sevgi hükmünde
demek ki ondan seni ilk gördüğüm yeri isyanlar alır

oysa gönül birliğinden başka bir gaye yok bu yaşamda
sardığım yüreğinin içinde boğuluyormuş aşk
gönül koymuştuk ya birliktelik için neşede ve gamda
oysa ki raconları hep ters kesilirmiş sevdaların
oysa ki çıkmazmış gönüller ayyuka
yer ve gök sarsılırken yollar kalırmış kör çatallarda

sirke suyu gibi buruk bir sarsıntı kopar vuslatta
ve sırattan düşmüş gibi canhıraş halde kopar kıyamet ayrılıkta
elveda olsun artık sana
bahtımızı kökünden söküp de bozan kız
sen Habil’den yana oldun ben Kabil’den yana
ellerimiz de çırpınıp kaldı aşkımız
serseri bir kör kurşun gibi giriverdin böğrüme
delinen yerim de senden acı bir hatıra kaldı bana
bu vesile ile sayende
onu da katmış bulundum bu bahtı kara kaderime…



(11.05.2016) AZAP…