Göz açıp kapayınca kadar kısa bir sürede terk edilmiş olan bu şehirde, anımı anımsatacak hiçbir şey kalmadı.

Evet! Galiba unutulmayacak hiçbir şey yok derken haklıydın…

İrin toplamış bir yalnızlığın koynundan
Kıvranarak uyanıyorum yokluğuna
Perçeminden kıskıvrak yakalandı gün izleri
Yosun kokusundan sızan iyotlu düşünceler
Bir bir yıkadı benliklerimi
Şapkalarımdan dökülüyor şimdi anılarım
Dudaklarımda yanık izmarit tadı
Avuçlarımda sersemleşmiş kelebek ölüleri
Kül tablalarında dibi getirilmiş aşklarım mevcut şimdi

Unutuluyo®sun.

Kapalı bir şemsiyenin altında boğarken kendini
Yağmayacak bir yağmuru bekliyorsun
Kim bilir yaşamayı düşlüyorsun belki de
Rüzgârgülünün solgun yapraklarında

Hangi masaldı çalış anımsamaya
Camdan bakan bir kız vardı dünyaya
Islak dudak izleri fanuslarda
Mahremin kirlenmiş ideolojisinde
Sevişirken bulmuştu kendini

“İklimini unutmuş bir sonbahardı şehir”

Yokluklar geçmiyordu eleklerden
Ve biz bulmaya çalışıyorduk
İçimizi kaldıran kelimeleri
Eğreti bir yaşamın koynundan
Ağlayarak uyanıyorduk geceye
Sonra biz oluyorduk
Kimliksiz bir orgazma yerleştirirken yalanlarımızı
Unutuyorduk dilimizi
Konuşmamaya kasem etmiş bir cüzamlının koynuna
Siniyorduk
Gizleyerek yırtık şehvetlerimizi

Evet! Haklıydın unutulmayacak bir şey yok derken
Bende unuttum
Durmadan aynadan bana bakmaya devam eden
O iğrenç adamın kimliğini

Selçuk ERKİ