Hüzün çöktü içime… Dolaştım da dağları
Hiçbir iz bulamadım yolu sana benzettim
Güneş vurmuş kar erir dağlar yeşil gül sarı
Boynu bükük nazenin gülü sana benzettim

Karlar erirken görsen! Sular şırıl şırıldı
Yanımda yoksun diye dağ taş bana darıldı
Bir anda sular coştu sanki yer gök yarıldı
Derelere sığmayan seli sana benzettim

Şimşekler çakıyorken sanki delecek yeri
Bir dağın başındayım giremedim içeri
Güneş gurup ediyor vakit akşamüzeri
Çıldırmış gibi esen yeli sana benzettim

Ah bir bilsen! .. Kar suyu yüreğimi haşladı
Güneş aşmak üzere seller de yavaşladı
Hele kuşları görsen! Bir serenat başladı
Hep kuşlar ötüşürken dili sana benzettim

Ve dönüp eve geldim gene hüzün gene gam
Hapishane duvarı bildiğimiz o bir cam
Yanımda arkadaşım öksüz kalmış o sevdam
Kendimi Kızılırmak, Nil’i sana benzettim


() Cilveli, nazlı
() Göçmen kuşlar
web: erdalkoca.com