0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
818
Okunma
sessiz bir soluktu günler, hep tüketilen...
bir intihar gölgesi
ellerimden yüzüme savrulan,
her uyanışla kendini doğuran
her geceye darağacı gövdesiyle tutunan..
ki bilmez dökülen yapraklar
ilkbaharlarda sararıp solmanın sancısını...
bilmez bir gök
Martının denize sevdasını...
’ve bilse
doğurmazdı hiçbir ana
ölüme uyanacak çocukları..’
puslu aynaların yüzünde
hep büyük
ve hiç büyüyememiş,
bütün savaşlarda gülüşünden vurulmuş çocuklardı yüzüm..
ipler bağladık umudu dileyerek
darağaçlarına hayatın..
5.0
100% (1)