Takattım kalmadı bu günlerde kendimi tanıyamıyorum.
Ellerim gitmiyor ki kalemime yazamıyorum,
Yok kalmadı da yaşım ağlayamıyorum
Dermanım,yok dermanım olsan diyorum .

Canım acıyor,öyleki anlatamıyorum da aslında,
Sönerken,bir bir ocaklar,umursamıyorum bile kendimi
Gözlerim,pınar olurcasına,akarken hergün
Bırak,diyorum,bırak akarsa aksın sel gibi.

Dermanım yok gitmiyor elim kaleme bıkmış gibi.
Kararıyor, hergün doğan,güneş akşam olurcasına
Kül oluyor ocaklar yanıyor ataş gibi
Nerede hani sözde insanlar, sanki lal gibi,

Ağlıyor analar yürekleri de kor gibi,
Dermanım yok benimde başım da sepet gibi.
Dermansızım,ne takatım kaldı yürümeye nede, nefesim
Yaz günüde olsa bak, sanki,bak buz tuttu ellerim.

Uyuyamıyorum,akıyor da gözlerim
Yanıyor,yüreğim bak dermansızım.
Aslında yazılarımda,çok şeyler anlatırım,da
Anlayana, hitab eder vede çizerim

Yazarım her yazımı kalbim, den özümden
Okuyanlar anlarcasına, karalarım işte ben
Dermanım yok son günlerde,akıyor yaşlar gözlerimde.
Canım acıyor ,gözler zaten durmuyor ki akıyor bedenimden

Kendimemi,ağlasam yoksa her gün tabutla gelen Şehitleremi?
Kılı bile kıpırdamıyor bazılarının, bak kimene
Açılışlarla gününü gün ediyor,umrundamı ki,Şehit anaları
Dermansızım,sanki kilitlendi de ayaklarım .

Muharrem_değirmenci /11/Nisan/2016/Pazartesi/Saat/12/48 <İzmir_Dikili