hangi ırmaklar yıkadı yüzünü
hangi güneş gözlerinde doğdu
ve sen kaç mevsim, kaç iklim
kaç acı yaşadın içimde
bir sonsuzluk var üstümde
üstüme kokun sinmiş bir çocuğum ben
özlediğim kadar sevdim seni

kaç şiir üstüne örttün ki sen,
bütün şiirlerde seni kokluyorum.
bütün sokaklarda seni arıyorum
bazen gökteki yıldız oluyorsun
bazen aya dokunuyorsun parmak uçlarımda
bazense göğsümün üstünde uyuyorsun
kahrolası dünyama dokunan bir şiir gibi

kefene sarılı bir ceset gibi
yokluğuna sarıldım
bazen üşüdüm
bazen ağladım
bazense yalancı bir bahar oldum
bütün çiçekleri kopardılar göğsümde
bütün ağaç dallarını
ağaç yapraklarını
çiçekleri
böcekleri
ve ayrık otu gibi
kuru bir toprağa attılar

ya kalan ömrümde yaşadın
yada ömrümde kaldın
eksik kaldım
yetim kaldım
ama adını hep andım
içimde yine bir intihar korkusu,
yine bir şiirin sessizliği çoğaldı
üstelik sende yoktun

unutma ki,
yüreğim senin gökyüzündü,
sen gökyüzünden vazgeçtin
ben buralarda bir başıma kaldım
yokluğun canıma okudu,
özlemek denen illeti
üstelik sende yoktun

ibrahim dalkılıç

18/04/2016
15:00 izmir