Kızım Bahar’a

Sen, bahçemdeki üzgün çiçeğim
anlamadın dilimden,
hep bozkırlardan aradın ninileri
iz bırakmamışsa, bastığın kumlar
kim bulacak, kırık kalemimde ki hasretini.

Bir hatıradır, albümdeki uyuyan yüzün
benzi solmuş bir çiçeğe dönmüşsün
pencerenin pervazına astığım çerçevede
gurbette unutmuşsun çantanda ki trenleri
nazlı bir çocuk gibisin, bu kentin mavi koylarında.

Belli ki
hâlâ o Toros’un yamaçlarındasın
bahar geldi haberin yok mu?
rüzgâra savurduğun saçlarınla
günler boyu o gurbet sokaklarında
koşup dururdun, ilk gören ben olurdum
kızım benim, gurbetteki sazım benim
gel, korkma
usul usul sar boynuma kollarını
çocukluk sıcağınla yol alsın gelincikler
hapsettim bu limanların tüm gemilerini
yeniden yaşamaya açtım kapılarımı
korkma bir tanem,
toprağa düşen her yağmur damlası, bizden yana.

Nuri Dağdelen
13.4.2016