Avare hayallerim sırtımda nasır tuttu
gül muştusu dudağımda münhasır her dem hu der

çok çok eveldi ezeldi
umudun Yusuf’u olmuştum çıkmıştım kuyudan

sağımda bir melek solumda bir melek
çarığım ayağımda çöl düşmüştü yoluma
Leyla’yı aramaktaydım

aforizma çadırında konakladım o gece
bir dede oturmuş pöstekide gülümsüyordu
bütün gece azıkla doldurdu torbamı benden gizlice

sonra sabah yine düştüm yola
kara saçları diken diken oldu Leyla’nın
serildi yoluma
battı topuklarıma yarıldı ayaklarım
güneş gözlerimde ateşiyle eriyik cıva sanki

şerha şerha çatladı dudaklarım
Leyla ahh Leylaa bir yudum su
sesim çıkmıyordu oysa ki
haykırıyordum

önce rabbe sonra ona sığındım

bir esinti duydum yüzümde
Leyla bir gölde yıkanıyordu

damla damla içtim saçlarının ıslaklığını
sürdüm yüzüme

uzak dağlardan uzak gürültüler geldi
sonra korkunç bir sesle inen çığdı
son gördüğüm
avare hayallerim sırtımda hasır
Leyla’yı aramaktayken göçebeyim
dedenin öğütleri kulağımda hiç acıkmadım
susadım susadım

Leyla’nın saçlarının ıslaklığı dudaklarımda
seslendim seslendim duyan olmadı

sonra uyandım sağımda bir melek bir de solumda
Leyla’lar çoğaldı yığıldım yere

Yüksel Nimet Apel