kaç yıldır karşımda yeşeren, çiçekler açan ağaç
sabah seyrederken anladım, kurumuş
hani öyle çok soğuk geçen bir kış da görmedik
bakışlarım dondu kayısı ağacında
bütün vişne kayısı ağaçları çiçekte
bir o kolları sonuna dek açılmış
birini bekler gibi
onca ağaç, ev arasında yalnız


kapkara uzaktan, çıplak ve ölü
hep o çizmeye zaman ayıramadığım heykel
başı kimi zaman bulutlu, kimi zaman masmavi
dağı denizi eksik önünde
dibinde her bahar bellenip ekilen toprak
bahçe duvarı dibinde havlayan köpekler
ileriden bakan yarım bir inşaat
çalışanların sesleri, tahtalar, demirler
evlerde konuşulanlar
yine kaç polis, kaç asker şehit olmuş
bir yanda dünyadan bir haber
çocuk kahkahalar


sen beni görmezsin kayısı ağacı
sen benim penceremin manzarası, süsü
görürüm seni
üzülürüm
şehitlere üzüldüğüm kadar olmasa da
neden öldün?



31. 03. 2016 / Nazik Gülünay