bom boş bir sayfa olsam
neler çizersin onu söyle
yetmez ellerimi tutman
bir çiçek de tutulur koparılır
belki suya konulur
belki de yol kıyısına atılır


bombalar patlıyor
yollar tutsaklığa gebe
doğurdu doğuracak kâbuslarımız
delik deşik bir bölümü yurdumun
bir bölümü korkuyor sokağa çıkmaya
hayat garantisi yok kimsenin
ölüyor duraklarda insanlarımız
kapanan gözlerin bizi sorguladığını
söylüyor caddeye dökülen kan


gözlerime sevgiyle bakman bir şey ifade etmiyor
ne bıraktın günüme onu söyle sen
gördün mü hiç içimde patlayan volkanı
nasıl yandı ayaklarım, elim, ruhum
olmadın ki gerçeği gören bir çift göz
duydum ninnisini dalgalarının
insan yüzün ışımadı kıyımda
kumdan bir kule bile yapmadın
çocukluğuma


sildi gitti fırtınan yüzümdeki sevdayı
sevgisi olgunlaşmadı ham bakışın
uğrak vermedi sevgin
hayatın pürüzlerinde debelenen
kendini örmeye çalışan insana
yanağı kırmızı gün.

kanlarda gördük kırmızıyı
ölen miydin öldüren mi?
boş sayfaya damladı kan!..


16. 03. 2016 / Nazik Gülünay