Saat gece yarısı.
Henüz gün ışımamıştı.
Yolu düşmüştü bir kez,
Yerin göğün arasına,
En küçük yolcunun…

Önce bir çığlık attı,
Çıkarken, annesinin karnından.
Sonra gözünü açtı,
Her yan kara, her yan duman.

Duyduğu ilk ses,
Korkunç bir gürültüydü.
Peş peşe toplar patladı,
Kutlama yapılıyor sandı, önce
Ben dünyaya geldim diye…

Duymuştu misafirperverliğini de,
Bu kadarını ummamıştı.
Tepkileri şaşkın,
Ağlamayı bırakmıştı…

Sonra korkunç bir ses daha.
Küçücük dudaklarında,
İlk ve son tattığı,
Üzerine kapanan, annesinden akan kandı.
Bir-iki nefesten sonra, daha soluk alamadı…

Dünya gözü ile bakamamıştı sabaha,
Ömür denilen şey, kelebekten de kısa.
Fakat rengârenk değildi duman,
Çiçeklere hiç konmamıştı.
Belki de yaşamak, böyle sanmıştı…

CEMAL EROĞLU