İşteböyle
geçiyor günler
içimde hiç birşey kalmıyor
herşey ardı ardına
her his kullanılmış
istekler yalama
işte böyle sırasıyla
hiçbiri bir öncekini yanıltmadan
düzgünce ilerliyorlar..

zamanın kusursuz dakikliğiyle
geçiyor herşey boşuna
işte böyle
o kadar yavaşki akan
kalbim küçülüyor baktıkça
bir taş gibi ağır
buz gibi soğuk

umutsuzca yapıyor aynı işleri
sabahları aynı uyanıyor
geceleri aynı uyuyor
bu ortaklaşa bünyeyi,
aynı veriyor hesapçının açığına...

Akacak binlerce kez akacak
bizim üstümüze yığılacak taneleri
altındaki mezarlar olacağız
yaşlı kemikler tıkırdayacak
yazdıklarımız ve resimlerimiz
yanacak bir tenekede

bizimle işi bittiğinde hayatın ,
zaman kalın bir giysi gibi saracak bizi
hiç bir yerimiz görünmeyecek .

Yerde toprakla oynuyorum
kuracağım düşüncelerin..

O öyle değildi
benim tanıdığım gibi
her gece bir mektup gibi
hikayeleri vardı birde ince yazısı
herkes şaşırdı yıldızları görmesini
ve konuştu o birini karşına alıp

belkide hiç olmayacak birini
herkesi inandıramadı
havanın boşluklarında kayboldu
beyaz bir elbiseyle
ben anlıyordum onu...

kalemi saplamak gibi acındırışa
aklımda konuşan şey susamak
aklımda bir fantazi ve kuşkulanmak
bir kurt gibi kemirgen
bir kuş gibi uçurtkan
kendimle ilgili bana benzeyen
ölümün kaç katlı bir bina olduğunu kim bilebilir... hoşçakal ölüm...