gün usulca kendini bağışlarken geceye
kırılır kalpler, gün olur darılır sevdiğine.




ben istemez miydim ikiz gönlümüze
her sabah güneşin binlerce kez doğmasını
yüzlerce kez gülmesini görmek istemez miydim
olmasaydı sitemler, dargınlıklar
seni sana nasıl anlatırdım ki aşk olmasa
kimlere küsebilirdim ki ben senden başka
kimi sevebilirdim ki olmasaydın sen.




an geliyor büzülüyor yüzüm, çirkinleşiyor
sanma ki sevmiyor, içinle bakışıyorum ben.




hani çatar kaşlarımı kaçırırdım bakışlarımı
bil ki o zaman sen, çağırılırdın gözlerime.




kanma ki kızıyor, ben aşkımla savaşıyorum
konuşmam gerekenle susup
susmam gerekenle konuşuyorum, seviyorum
ben sana küsüp darılmayı bile
hasretten sayıyorum.




hani vurur kapıyı çıkar giderdim bazen
sanma ki yalnızım kimin haddineydi zaten
hele hele baktığım her yerde adın varken.




yüzsüzlük yapıyordum öylece sessizce
belki durdurur hani koşarsın peşimden.


biter derlerdi ömür hiç inanmazdım
hayaldi gerçekti sonu soluksuzdu hep
aşktı sevgiydi, hep içindeydin sen
sen içimde, dışımda, kırgınlığımda
hiç zoruma gitmezdi asla
seninle mahşere kilitlenseydim.




küsüyorsam eğer, çok seviyor
kırılırsam aşka




gözüm ağlarken gülüyorsa içim
belki kalbim susmak istemiştir.




gidersem eğer bir gün, korkma
bil ki ben hergün sendeyim demektir.




şu ikiz gönlümüzde her şey
bizden ibarettir.




…


İKİZ GÖNLÜM – Mawish Şiirleri – Mert Zafer Cansever