Kalk çocuk!
Bir fırça al eline,
Ben tuval olayım, sen ressam,
Umuda giden yolu çiz önüme
Yüzümü baştan aşağı huzura boya,
Bembeyaz olsun dünyam.
Sonra maviye sür fırçanı
Sevince başla içimden.
Gözlerime tebessümleri çiz,
Dudaklarımdan yanaklarıma doğru gülmeleri.
İki kaşımın arası düz ve geniş olsun.

Her renge boya aklımı,
Geçmişimi çiz mesela.
Mesela bütün hatıralarımı.
Önce tahta oyuncaklarımdan başla
Sonra ağlamalarımı çiz ara ara
Bir köşeye yoksulluğumu iliştir
Bir köşede o mazlum halim olsun.
Tenimi esmere boya tıpkı buğday gibi,
Saçlarımın ucuna baharı tuttur
Bütün yeşili sür yüreğimin yamaçlarına
Bir yanımı yağmurlarla ıslat uçsuz bucaksız,
Bir yanımda güneş açsın altın sarısı.

Sonra gençliğimi koy tuvalin tam ortasına.
Hem de bir deniz olsun yüreğimin kıyısında,
Kumsalında uçuşan martılar.
Sulara doğru koşan bir çocuk.

Berrak bir sabah çiz bana,
Ağaçların arasından taze bir güneş.
Tahtadan bir masa,
Üzerine bir parça ekmek,
Biraz peynir
Birkaç zeytin karala.
Bir tarafına beni koy,
Bir tarafına bir kız resmet
Sabah uykusundan uyanmış
Üzeri pembe.
Gözleri mahmur,
Öylece otursun karşımda
Onun bardağını boyama hatta
Hatta çayı benden olsun.

Sonra bana dön sen
Heyecana batır fırçanı,
Batır korkma!
Bütün titremeleri sür bacaklarıma.
Yere doğru çiz bakışlarımı
Boncuk boncuk ter koy alnıma.
Çünkü böyle bir anda
En çok utanmak yakışır insana.


Aydın YÜKSEL-ANKARA
28-20-2016-Pazar-23.30