avazımızın çıktıgı kadar bagırsak,kendimizi yerden yerede vursak ,aglamaktan kan dökülsede göz pınarlarımızdan olmuyorsa olmuyor işte.bu bir vazgeçiş degil elbette.ama yavaş yavaş sindirmek bastırmak gerekiyor bu isyanı.zamana yaymak gerekiyor.zevk alınmıyor,mutlu olunmuyor tabiiki ama dik durmak ve aciz kalmamak zorundayız.onsuzlugun esaretine kapılıp başka güzellikleri elimizin tersiyle itmemeliyiz.belki bir gün bu avazların,gözyaşlarının ve ona olan mahkumiyetin kendimize ne denli zarar verdigini görebiliriz.hata bu tutkuyu haketmedigini bile anlarız.ömüe o kadar kısa ve bir anı bile tekrarlanmıyacak bir şeyki.gelin kendi kendimizin gülücügünü söndürmeyelim.