Kapıdaki çığırtkan ise ne söylerse söylesin ne yalan atarsa atsın ne kadar çırpınırsa çırpınsın bir faydası olmayacağını, bu oyunu bir kere gafletle seyredenler bir daha aynı tuzağa düşmeyecegini...
62. sayfa

Yazar uçmuş resmen. Okuru da bir o kadar gömüyor düşünce mezarlarına.
Final cümlesi özetliyor insanlığın bu gün ki ahvalini...Koyun olmak peki o niye?

"Şafak söker, dağların karlı tepeleri güneşin altın rengi ışığıyla kızarırdı. Sonra yüzümüze bozkırın serin esintisi çarpardı duru bir ırmak gibi. Her sabah safakla birlikte aşkımız yeniden doğardı. Yan yana yürürken sanki masal evrenine dalardık..."
Ne güzel sözler keşke sevgiler böyle pirupak kalsaydı.