Kasabanın dar sokaklarında öğleden sonra hafif bir rüzgâr esiyordu. Yağmurun serinliği yerini tatlı bir ferahlığa bırakmıştı. Necla, alışveriş filesini koluna takmış, dönüş yolunda küçük kitapçının önünde durdu. Vitrinde sergilenen sararmış sayfalı kitaplar ona her defasında gizli bir dünyanın kapısını aralıyormuş gibi gelirdi.

Kapıyı itip içeri girdiğinde, ahşap raflardan yayılan kâğıt ve mürekkep kokusu onu karşıladı. Sessizlik hâkimdi, sadece yağmur sonrası damlaların ritmik sesi dışarıdan duyuluyordu. Necla rafların arasında dolaşırken, dikkatini eski bir roman çekti. Kitabı almak için elini uzattı.

Tam o anda, başka bir el de aynı kitaba uzandı. Necla hafifçe irkildi, başını çevirdi. Karşısında Kerem vardı. Gözleri kısa bir anlığına buluştu, ikisi de hafifçe tebessüm etti.

“Sanırım ikimiz de aynı kitabı seçtik,” dedi Kerem, sesinde ne bir acele ne de bir zorlamalık vardı.

Necla gülümsedi: “Demek bu kasabada kitap seven başka biri daha varmış.”

Kerem hafifçe başını salladı. “Kitaplar yağmurdan sonra daha çok okunur. İnsan kendini daha kolay sayfaların içine bırakır.”

Söz kısa sürdü, ikisi de başka şey söylemeden sustular. Kitapçı sahibi araya girdi, kitabı Kerem’e uzattı, ardından başka bir kopyayı raflardan çıkarıp Necla’ya verdi. “Şanslısınız, bu kitabın elimde iki nüshası vardı.”

Necla teşekkür etti, kitabı aldı. Çıkış kapısında Kerem’le yolları bir kez daha kesişti. Birbirlerine sadece selam verdiler. Küçük, sıradan gibi görünen bu karşılaşma Necla’nın zihninde yer etti.

Eve doğru yürürken kendi kendine düşündü: Kasaba küçük olabilir… ama bazı tesadüfler kalbi büyütecek kadar güçlü.