Necla, klinikten çıkınca hafif yağmurlu ama ferah bir havayla karşılaştı. Şemsiyesini açtı, taş sokaklarda yavaşça yürüdü. Kasaba küçüktü, ama her köşe başında ayrı bir hikâye vardı.

İlk olarak köşedeki yaşlı teyze Hanife’yi gördü. Hanife, bahçesindeki çiçekleri suluyor, elleri hafifçe ıslanmıştı. Necla yaklaşarak:
“Merhaba, Hanife Teyze. Çiçekleriniz çok güzel!”
Teyze gülümsedi: “Hoş geldin kızım. Kasabada yeni biri görünce insan seviniyor. Gel, bir fincan çay iç, biraz yağmurla sohbet ederiz.”

Necla kabul etti. Bahçede oturup çay içerken, Hanife ona kasabanın küçük sırlarını anlattı: hangi evlerde eski hikâyeler saklıydı, sokakların hangi taşlarının eski anıları taşıdığı ve kasabanın yağmurla olan özel bağını.

Sohbet sırasında bir grup çocuk sokakta oynuyordu; biri düşüp çamura battı. Necla koştu, elini uzattı ve çocuğu kaldırmasına yardım etti. Çocuk annesine teşekkür ederken Necla gülümsedi; insanların hayatlarına küçük bir dokunuş yapmanın verdiği sıcaklık, kasabanın ona sunduğu huzurdu.

Dolaşırken kasabanın küçük kitapçısını fark etti. Raflarda eski ve yeni kitaplar yan yana duruyordu. İçeri girdi, tozlu ama sevimli bir atmosfer vardı. Kitapçı sahibi ona kısa bir bakış attı: “Yeni gelen doktor hanım, hoş geldiniz. Kitapların arasında kaybolmak iyi gelir.”

Necla, rafların arasında dolaşırken kasabanın sakinliği ve samimiyetiyle biraz daha ısınıyordu. Sokaklar, yağmur sonrası çıkan güneşin ışığıyla parlıyordu, her köşe başı bir hikaye anlatıyor gibiydi.

O akşam eve dönerken, Necla fark etti ki kasaba sadece taşlardan ve evlerden ibaret değildi; burası yaşayan bir dünya, insanlarının hikâyeleriyle dolu bir yerdi. Ve Necla artık o hikayelerin bir parçası olmayı istiyordu.