Ertesi sabah, kasaba yine hafif bir sis ve çiseleyen yağmurla uyanmıştı. Necla, klinik kapısını açarken içindeki heyecanı bastırmaya çalışıyordu. Henüz kasabaya alışamamıştı; sokaklar sessiz, evler uykulu, ama bu sessizlik içinde bir huzur vardı.

O sırada, klinik önünde karşılaştı Kerem’le. O da sabah yürüyüşüne çıkmış, elinde kahve bardağı, üzerine hafif ıslanmış bir trençkot giymişti. Gözleri Necla’yı gördüğünde bir an duraksadı, ardından sakin bir gülümseme yayıldı yüzüne.

“Günaydın, doktor Hanım. Yağmur, yine sizi takip etmiş galiba,” dedi hafif bir şakayla.

Necla gülümsedi. “Sanırım… ama ben artık bu kasabaya alışmaya çalışıyorum.”

Kerem, Necla’ya doğru yaklaştı, yağmur damlaları saçlarının üzerinden süzülüyordu. “Yeni bir kasaba… yeni başlangıçlar… ve bazen, en beklenmedik insanlarla tanışmak. Bu, hoş bir sürpriz olabilir.”

Necla, Kerem’in sözlerindeki samimiyeti ve sıcaklığı fark etti. Kalbi hafifçe hızlandı, ama bunu belli etmemeye çalıştı. “Belki de… bu kasaba düşündüğümden daha sürpriz dolu,” dedi sessizce.

O an, ikisi de farkında olmadan, kısa ama anlamlı bir sessizlik yaşadı. Yağmur damlalarının ritmi, kalplerinin ritmiyle uyumlanmış gibiydi. Kasaba sessizdi, sokaklar neredeyse boştu; sadece yağmur ve iki yabancı arasındaki sessiz iletişim vardı.

Kerem, gülümseyerek konuşmayı bitirdi: “Belki bir gün… size kasabanın en güzel köşelerini gösterebilirim. Yağmur altında bile çok güzel yerler var.”

Necla, hafifçe başını salladı. İçinde hem merak hem de biraz heyecan vardı. Bu küçük kasaba, belki de hayatının en beklenmedik hikayesini saklıyordu; ve o hikaye, yağmur altında yeni bir başlangıçla başlıyordu.